Rangitoto, Takapuna en een jetlag

19 juli 2017 - Takapuna, Nieuw-Zeeland

We reden in het donker naar hun huis en kregen snel een lesje Māori. Hoewel de taal hier natuurlijk Engels is, stammen veel namen af vanuit de Māori’s. Zo wordt de lettervolorde wha uitgesproken als fa, zoals bij de plaats Whangerei (Fangerei). Haere Mai (high-reh-my) betekend welkom. We kwamen aan bij hun huis en wat wonen ze mooi! In hun huis heb je uitzicht op de baai (Castor Bay). Aan de overkant is Rangitoto te zien, een vulkanisch eiland en hebben ze uitzicht op Auckland zelf.

Hello from the other sideUitzicht huis John en Marijke op Rangitoto

Na een lekkere douche gingen we weg met de auto. Denice nog helemaal verbaast dat het stuur aan de andere kant zit en hoe de bomen er anders uitzien. Ik wat minder, veel dingen doen me toch een beetje denken aan Australië waar ik in 2013 ben geweest. We rijden naar een winkelcentrum in Takapuna. We kopen onder andere een Nieuw-Zeelandse simkaart en drinken thee want het is ondertussen gaan regenen. We vervolgen onze tocht langs wat baaitjes en zien de eerste Tui birds. Deze Nieuw-Zeelandse vogels maken een bijzonder, beetje radar achtig geluid. Ik ga ze proberen op de foto te zetten.

Op een stoel met een jetlag

Hierna rijden we langs Lake Pupuke en het Takapuna Reef. Dit reef bestaat uit vulkanisch gesteente, maar het bijzondere is dat je kan zien dat hier vroeger een bos is geweest. De bomen zijn verdwenen maar je kan precies zien waar de bomen en wortels hebben gestaan. Het lava heef zich hier namelijk omheen gevormd.

Takapuna reefTakapuna reefTakapuna reef en Rangitoto

We vervolgen onze toch naar North Head. De zon is ondertussen gaan schijnen en vanaf hier hadden we prachtige uitzichten op Auckland.

Marijke laat ons Auckland zienAuckland

AucklandAuckland


Op de terugweg begon ik toch wel erg moe te worden. We besloten om voor 1,5 uur naar bed te gaan en om daarna te gaan eten in een restaurant met Marijke en John. Ik heb volgens mij nog nooit zo diep geslapen. Denice en ik sliepen door de wekker heen en moesten wakker gemaakt worden door Marijke. Ze stelde voor dat we ook gewoon thuis wat konden eten. Waarschijnlijk zag ze hoe wazig we uit onze ogen keken. Maar het leek mij juist een goed idee om uit eten te gaan want dan kwamen we meteen in het goede ritme. We aten bij een Aziatisch restaurant en het eten was erg lekker. Hierna mochten we eindelijk slapen.