Geklim en geklauter naar de Kiritaki hut
24 september 2017 - Kiritaki, Nieuw-Zeeland
(De foto's zijn los te vinden onder het tabblad foto's)
Zaterdag 23 en zondag 24 september maakten we deel uit van de Palmerston North Tramping & Mountaineering Club. We zorgden er voor dat de gemiddelde leeftijd van deze club een eind daalde :-). Al eerder hadden we geprobeerd om met deze club mee te trampen, maar die tocht werd afgelast door de regen. Deze week probeerde we het opnieuw. Vrijdag kregen we eindelijk het bericht van de leider dat we mee konden met de tocht. Een tocht naar een hutje met overnachting. Zaterdag was het verkiezingsdag waardoor veel trampers thuis bleven en was het eerst de vraag of we wel vervoer hadden. Trampen staat trouwens voor backpacking, rambling, hill walking en bushwalking.
Vrijdag kochten we nog het nodige voedsel en we hadden met Warren (één van de trampers en niet bepaald jong) afgesproken dat hij zou zorgen voor een couscous maaltijd als wij een broccoli meenamen.
Zaterdag ochtend stond ik dus klaar met mijn backpack (en broccoli) om te vertrekken. Warren kwam ons ophalen met zijn Renault 12. Achterin zaten geen riemen en hoofdsteunen. Als we een ongeluk kregen liep het slecht af, aldus Warren.
We reden uit Palmerston North en kwamen steeds dichterbij de ranges en het Ruahine Forest Park. Hier wilden we al erg lang naar toe, maar was op de fiets toch iets te ver weg.
We kwamen aan op een onverharde weg wat ons naar de parkeersplaats van het wandelpad leidde. Hier ontmoette we Graham, Jennette en hond Bruce en was onze groep compleet. Ze raadde ons aan om niet te warme kleding aan te doen tijdens het eerste stuk en goede kleding voor de modder aan te trekken. Ze hadden gelijk! Het eerste stuk ging recht omhoog en was al erg modderig. Dit was best zwaar, zeker met onze backpack.
Na 1,5 uur lopen waren we bij het einde van het wandelpad en we over op het onofficieele wandelpad wat ons verder naar de hut zou leidden. Ze hadden deze tocht al eens vaker gelopen en gaven aan al eens verdwaalt te zijn hier en als we pech hadden lagen hier teveel omgevallen bomen en moesten we terug lopen.
Het wandelpad werd steeds dichter begroeit en vaak was het meer klimmen dan lopen. Ik heb nog nooit zo veel bomen in mijn leven vastgepakt om mezelf omhoog te trekken of om mijn evenwicht te bewaren. Verder waren mijn bergschoenen één geworden met de natuur door de vele modder. De doorgewinterde en iets wat oudere trampers ging dit pad erg gemakkelijk af. Ze zorgden er ook voor met een kapmes dat het wandelpad weer doorgaanbaar werd voor de volgende wandelaars. Toch eigenlijk best veel werk om alle wandelpaden goed te onderhouden.
Vanaf het hoogste punt liepen we door één leatherwood bos. De bladeren van deze bomen/struiken voelen heel dik aan, een beetje als leer en zijn scherp.
Na veel geklauter, af en toe te zijn uitgegleden en veel lol kwamen we naar 5 uur lopen aan bij de hut. Een schattig klein oranje hutje. Ik heb al een aantal huttentochten gedaan, maar deze hut is anders. Geen soort van klein hotel, maar zes simpele bedden een houtkacheltje en een losstaande primitieve wc. Er waren al drie mensen in de hut 3+5 geeft 8 en we hadden dus twee bedden te weinig. Gelukkig had ik hier al rekening meegehouden en had ik een klein opblaasmatje meegenomen (uiteindelijk heeft Jennette hierop geslapen omdat ze mij een bed gunde). In het hutje stookte we de kachel op en maakten we eten klaar en kwamen erachter dat we ergens niet aan hadden gedacht. We hadden wel broccoli en havermout mee, maar geen kopjes en borden waar we uit konden eten en drinken. Oeps hier hadden we echt niet aan gedacht. Gelukkig loste dit wel op en hadden we heerlijke couscous. Er was een watertank, maar het water moest wel eerst gekookt worden.
Hierna kletsen we nog wat en kregen we, zoals wel vaker vragen over Nederland. Over sommige hadden wij ook nog nooit eerder nagedacht. Ohja en ze vroegen of Engels ook een taal was in Nederland. Volgens mij kan ik dat wel opvatten als een compliment.
Na nog wat chocolaatjes en koekjes te hebben gekregen (wij namen alleen het noodzakelijke mee en konden dus niet uitdelen) gingen we vroeg slapen. Naja ik heb bijna de hele nacht naar de wind liggen luisteren en had moeite om in slaap te vallen. De klok ging een uur vooruit, dus het tijdsverschil met Nederland is nu 11 uur.
De volgende dag liepen we dezelfde route terug, maar nu helemaal in de wolken. Na 4 uur kwamen we weer aan op de parkeerplaats met wat schrammen en blauwe plekken rijker. Het was een erg leuk weekend!
Vrijdag kochten we nog het nodige voedsel en we hadden met Warren (één van de trampers en niet bepaald jong) afgesproken dat hij zou zorgen voor een couscous maaltijd als wij een broccoli meenamen.
Zaterdag ochtend stond ik dus klaar met mijn backpack (en broccoli) om te vertrekken. Warren kwam ons ophalen met zijn Renault 12. Achterin zaten geen riemen en hoofdsteunen. Als we een ongeluk kregen liep het slecht af, aldus Warren.
We reden uit Palmerston North en kwamen steeds dichterbij de ranges en het Ruahine Forest Park. Hier wilden we al erg lang naar toe, maar was op de fiets toch iets te ver weg.
We kwamen aan op een onverharde weg wat ons naar de parkeersplaats van het wandelpad leidde. Hier ontmoette we Graham, Jennette en hond Bruce en was onze groep compleet. Ze raadde ons aan om niet te warme kleding aan te doen tijdens het eerste stuk en goede kleding voor de modder aan te trekken. Ze hadden gelijk! Het eerste stuk ging recht omhoog en was al erg modderig. Dit was best zwaar, zeker met onze backpack.
Na 1,5 uur lopen waren we bij het einde van het wandelpad en we over op het onofficieele wandelpad wat ons verder naar de hut zou leidden. Ze hadden deze tocht al eens vaker gelopen en gaven aan al eens verdwaalt te zijn hier en als we pech hadden lagen hier teveel omgevallen bomen en moesten we terug lopen.
Het wandelpad werd steeds dichter begroeit en vaak was het meer klimmen dan lopen. Ik heb nog nooit zo veel bomen in mijn leven vastgepakt om mezelf omhoog te trekken of om mijn evenwicht te bewaren. Verder waren mijn bergschoenen één geworden met de natuur door de vele modder. De doorgewinterde en iets wat oudere trampers ging dit pad erg gemakkelijk af. Ze zorgden er ook voor met een kapmes dat het wandelpad weer doorgaanbaar werd voor de volgende wandelaars. Toch eigenlijk best veel werk om alle wandelpaden goed te onderhouden.
Vanaf het hoogste punt liepen we door één leatherwood bos. De bladeren van deze bomen/struiken voelen heel dik aan, een beetje als leer en zijn scherp.
Na veel geklauter, af en toe te zijn uitgegleden en veel lol kwamen we naar 5 uur lopen aan bij de hut. Een schattig klein oranje hutje. Ik heb al een aantal huttentochten gedaan, maar deze hut is anders. Geen soort van klein hotel, maar zes simpele bedden een houtkacheltje en een losstaande primitieve wc. Er waren al drie mensen in de hut 3+5 geeft 8 en we hadden dus twee bedden te weinig. Gelukkig had ik hier al rekening meegehouden en had ik een klein opblaasmatje meegenomen (uiteindelijk heeft Jennette hierop geslapen omdat ze mij een bed gunde). In het hutje stookte we de kachel op en maakten we eten klaar en kwamen erachter dat we ergens niet aan hadden gedacht. We hadden wel broccoli en havermout mee, maar geen kopjes en borden waar we uit konden eten en drinken. Oeps hier hadden we echt niet aan gedacht. Gelukkig loste dit wel op en hadden we heerlijke couscous. Er was een watertank, maar het water moest wel eerst gekookt worden.
Hierna kletsen we nog wat en kregen we, zoals wel vaker vragen over Nederland. Over sommige hadden wij ook nog nooit eerder nagedacht. Ohja en ze vroegen of Engels ook een taal was in Nederland. Volgens mij kan ik dat wel opvatten als een compliment.
Na nog wat chocolaatjes en koekjes te hebben gekregen (wij namen alleen het noodzakelijke mee en konden dus niet uitdelen) gingen we vroeg slapen. Naja ik heb bijna de hele nacht naar de wind liggen luisteren en had moeite om in slaap te vallen. De klok ging een uur vooruit, dus het tijdsverschil met Nederland is nu 11 uur.
De volgende dag liepen we dezelfde route terug, maar nu helemaal in de wolken. Na 4 uur kwamen we weer aan op de parkeerplaats met wat schrammen en blauwe plekken rijker. Het was een erg leuk weekend!
leuk om te lezen! Liefs, mama